Zeggen dat sedert mijn recensie over “The Gleam”, de vorige soloplaat van deze wonderlijke Koreaanse artieste, mijn leven danig dooreengeschud werd, zou een tikkeltje overdreven zijn, maar sedert ik haar begin december in de Brusselse Bozar live aan het werk zag, kan ik toch met flink wat kippenvel terugkijken op één van de meest memorabele concertmomenten, die ik ooit meemaakte.

We zijn een trimester later en ik heb sinds enkele weken de nieuwe plaat, “All Living Things” in huis en, ware het niet dat een soort beroepsfierheid mij ervan weerhield, ik had in al die tijd wellicht niets anders meer in de CD-lader geschoven. Zelden of nooit is een artiest er zo indrukwekkend in geslaagd de cycli van het leven in muziek om te zetten, als Park Jiha op deze nieuwe plaat doet. Alles, maar dan ook werkelijk ALLRS deed ze zelf: componeren, arrangeren, inspelen, opnemen, producen…dit is een soloplaat in de allerbreedste zin van het woord.

Met songtitels als “First Buds”, “Blown Leaves”, “Growth Ring”, “Bloom”, Water Moon” en “Eternal Path”, kun je van de achterflap van de hoes al aflezen waar het deze keer om draait, maar er is meer: Park Jiha fladdert moeiteloos van ambient en repetitief naar modern klassiek en minimalisme. Ik kan me voorstellen dat zulks wel flink wat moeite vergt van de niet-voorbereide luisteraar, maar de manier waarop alles in klankvorm gegoten wordt, is voor mijn oren gewoon onweerstaanbaar. Toegegeven, dat live-concert zal wel voor enige vooringenomenheid gezorgd hebben, maar ik kan het verder ook niet helpen dat ik smelt bij het horen van instrumenten als de piri (fluit), saenghwang (mondorgel) en yanggeum (gehamerd hakkebord). Tel daar nog het glockenspiel en de belletjes bij, én de later toegevoegde elektronica en je krijgt een klankenpalet waaraan het moeilijk te ontkomen is. Ergens las ik dat het om een web van klanken gaat en zo is het maar net: je wordt er als het ware in gevangen, maar je hebt niet het gevoel opgesloten te zitten, integendeel: dit is een soort “soundtrack bij het Leven” en het klinkt allemaal bijzonder organisch en naturel.

Wie nog geen kennis maakte met het werk van deze bijzondere artieste, mag ik aanbevelen te beginnen bij “Water Moon”, dat de plaat afsluit en waarin de onbevangenheid en puurheid van de kindertijd vorm krijgen. De cycli van het leven, weet je wel. Park Jiha kan simpelweg toeveren met klanken: ze liet op “The Gleam” horen hoe verschillende lichttinten zouden kunnen klinken en nu doet ze hetzelfde met de verschillende fases en cycli waaruit het leven van elk van ons bestaat. Ik vind dat straffe kost en het maakt van Park Jiha een echte klanken-artieste. Artiesten zijn mensen die dingen anders horen en zien dan u en ik. Park Jiha is een bijzonder merkwaardige artieste: ga haar zien zodra je kan en luister intussen naar deze uitmuntende plaat !

(Dani Heyvaert)